نسیم گیلان - زومیت / کاوشگرهای دوقلوی وویجر که در حال حاضر دورترین اجرام ساخت دست انسان می‌شوند، هنوز سفر طولانی و درازی در پیش دارند.
فضاپیماهای وویجر ناسا در 300 سال آینده به منطقه‌ای فرضی در فضا خواهند رسید که از مدت‌ها پیش احتمال وجودش مطرح شده است؛ اما هنوز شواهد قطعی برای آن در دست نیست. این منطقه چنان وسیع است که وویجرها پس از رسیدن، 30 هزار سال بعدی را صرف گذر از آن خواهند کرد.
بازار ![]()
دوقلوهای وویجر در سال 1977 پرتاب شدند و از آن زمان در حال پیشروی در فضا هستند. در حال حاضر، وویجر 1 دورتر از همزاد خود است و تقریباً 167 واحد نجومی از زمین فاصله دارد. این کاوشگر اولین فضاپیمایی بود که توانست از هلیوسفر عبور کند، هلیوپاز را پشت سر بگذارد و وارد فضای میان‌ستاره‌ای شود.
در موقعیت فعلی، رسیدن سیگنال‌ها از زمین به وویجر 1 حدود 23 ساعت و 12 دقیقه و 18 ثانیه طول می‌کشد. با سرعت کنونی حدود 61,195 کیلومتر بر ساعت، هنوز بیش از یک سال طول می‌کشد تا این فاصله نوری به یک روز کامل برسد. در آن زمان، وویجر 1 نخستین جسم انسان‌ساخت خواهد بود که یک روز نوری کامل از زمین فاصله گرفته است.
با اینکه مأموریت وویجر 1 تقریباً به پایان رسیده و پیش‌بینی می‌شود در دهه 2030 به‌طور دائمی خاموش شود، سفر آن در کیهان تازه آغاز شده است. این فضاپیما در 40 هزار سال آینده، به ستاره AC +79 3888 نزدیک‌تر از خورشید خواهد بود؛ اما قبل از آن، باید از ابر اورت عبور کند؛ پوسته‌ی کروی فرضی از اجرامی که تصور می‌شود منظومه شمسی ما را احاطه کرده‌اند و در مرز نفوذ گرانشی خورشید قرار دارند.
براساس تعریف ناسا، ابر اورت مرز گرانشی منظومه شمسی را در منطقه وسیعی از اجرام ناشناخته مشخص می‌کند. این منطقه نخستین بار توسط یان اورت، ستاره‌شناس هلندی در سال 1950 تعریف شد. دنباله‌دارهای کوتاه‌مدت ممکن است از دیسک پراکنده در بخش درونی ابر ابراورت سرچشمه بگیرند، در حالی که دنباله‌دارهای بلندمدت احتمالاً از بخش کروی و بیرونی ابر اورت می‌آیند. این دنباله‌دارها تنها در موارد نادر و احتمالا وقتی که توسط ستاره‌های دور یا جزر و مد کهکشانی مختل شده باشند، از کنار خورشید عبور می‌کنند. شایعاتی درباره وجود سیاره‌های بزرگ دیگر در این منطقه وجود دارد که ممکن است دنباله‌دارها را در نزدیکی خود مختل کنند، اما تاکنون هیچ یک کشف نشده‌اند.»
به نظر می‌رسد لبه داخلی ابر اورت حدود 2000 تا 5000 واحد نجومی از خورشید آغاز شود (یک واحد نجومی برابر است با فاصله زمین تا خورشید) و در جایی بین 10 هزار تا 100 هزار واحد نجومی پایان یابد؛ اگرچه تخمین‌ها درباره آغاز و پایان این منطقه فرضی متفاوت است.
در پایین‌ترین برآوردها، ابر اورت می‌تواند از حدود هزار واحد نجومی از خورشید آغاز شود. اگر ابر اورت واقعاً از این نقطه شروع شود، وویجرها می‌توانند تنها تا چند قرن آینده به آن برسد. بااین‌حال، با توجه به وسعت عظیم این ابر، کاوشگرهای دوقلو برای ده‌ها هزار سال در آن خواهد بود. ناسا توضیح می‌دهد:
بخش بزرگی از فضای میان‌ستاره‌ای در واقع داخل منظومه شمسی ما قرار دارد. حدود 300 سال طول می‌کشد تا وویجر 1 به لبه داخلی ابر اورت برسد و احتمالاً حدود 30 هزار سال طول می‌کشد تا از آن عبور کند.
با فرض اینکه کاوشگرهای وویجر بدون آسیب از ابر اورت عبور کنند، می‌توانند برای سال‌های بسیار زیادی پس از آن به سفر خود ادامه دهند. با توجه به اینکه این کاوشگرها حامل لوح‌های طلایی یا پیامی برای بیگانگان احتمالی هستند، ستاره‌شناسان تلاش کرده‌اند بفهمند که این کاوشگرها تا چه مدت می‌توانند سفر خود را در کیهان ادامه دهند.
یک مقاله منتشرشده در سال 2020 درباره پایان مأموریت وویجر توضیح می‌دهد:
ما تحلیل کردیم که در طول زمان، تعامل با ماده میان‌ستاره‌ای چه میزان باعث تخریب صفحات ضبط‌شده (روی وویجرها) خواهد شد. نتایج نشان می‌دهد که پس از سفر به مدت 5 میلیارد سال در یک میدان کهکشانی هموار و محوری-متقارن، احتمال اینکه وویجر 1 دچار آسیب و سمت بیرونی صفحه‌اش ناخوانا شود، حدود 99 درصد است، در حالی که احتمال مشابه برای وویجر 2 تنها حدود 20 درصد است. همچنین مشخص شد که سمت روبروی فضاپیما در هر دو صفحه احتمالاً تا زمان ادغام راه شیری و کهکشان M31 در حدود 5 میلیارد سال آینده سالم باقی می‌ماند، و پس از آن ممکن است فضاپیماها به محیط میان‌کهکشانی پرتاب شوند و نرخ فرسایش صفحات کاهش یابد.