بزرگنمايي:

نسیم گیلان - ایسنا / مشاهده‌ای که دانشمندان را به جاری بودن آب روی سطح مریخ مشکوک کرده بود، در نهایت تأیید نشد.
مجموعه خطوط مشاهده شده در سطح مریخ که گاهی طول آنها به هزاران متر می‌رسید، در نگاه اول به شکل آبی که روی سطح خشک و بی‌پایان این سیاره جاری است، بودند. همچنین خطوطی تیره‌تر در پس‌زمینه‌ تپه‌های یکنواخت و کم‌تنوع مشاهده شده بودند.
به نقل از فیوچریسم، با گذشت سال‌ها و جمع‌آوری داده‌های بیشتر، پرسش‌های بسیاری درباره ماهیت این خطوط مطرح شد. بر اساس مطالعه‌ای جدید، تیمی از دانشمندان نتیجه‌گیری کرده‌اند که این خطوط ارتباطی با آب جاری ندارند.
بازار
«آدوماس والانتیناس»(Adomas Valantinas) پژوهشگر فوق‌دکتری در «دانشگاه براون»(Brown ) و نویسنده این مقاله گفت: یکی از اهداف اصلی پژوهش‌های مربوط به مریخ از جمله احتمال وجود آب مایع بر روی سطح آن، درک فرآیندهای فعلی سطح این سیاره است. در این مطالعه، ما این ویژگی‌ها را بررسی کردیم، اما هیچ شواهدی دال بر وجود آب پیدا نکردیم. فرضیه‌ غالب ما بر فرآیندهای خشک‌سازی مبتنی است.
دهه‌هاست که این خطوط دانشمندان را مجذوب خود کرده و نظریه‌هایی درباره تجمع نمک و احتمالا جریان آب در سطح خشک و سرد مریخ که تنها در برخی مناطق درجه حرارتشان بالاتر از نقطه یخ‌زدگی می‌رسد، شکل داده است. دانشمندان در این نظریه معتقد بودند که این خطوط می‌توانند محل مناسبی برای پیدا کردن نشانه‌هایی از حیات مریخی باشند.
اکنون یافته‌های جدید، دیدگاه‌های قبلی را زیر سوال برده است. نقشه دقیق و جامع مریخ که بیش از نیم میلیون ویژگی خطوط سطح سیاره را نشان می‌دهد، این امکان را فراهم کرده است تا دانشمندان تصویری گسترده‌تر و جامع‌تر از این پدیده را بررسی کنند.
«والنتین بیکل»(Valentin Bickel) پژوهشگر و نویسنده این مقاله گفت: پس از تهیه این نقشه جهانی، توانستیم آن را با پایگاه‌های داده و فهرست‌های مربوط به عوامل دیگر مانند دما، سرعت باد، میزان رطوبت، فعالیت‌های لغزش سنگ و عوامل دیگر مقایسه کنیم. در نتیجه توانستیم روابط میان این ویژگی‌ها را در صدها هزار مورد بررسی کنیم تا شرایطی را که این خطوط در آن شکل می‌گیرند، بهتر درک کنیم.
نتایج نشان داد که این خطوط با عوامل مرتبط با آب مایع یا یخ‌مانند از نظر شیب، دمای سطح یا سطح رطوبت رابطه‌ای ندارند.
دانشمندان براساس داده‌ها معتقدند که این خطوط، بیشتر ناشی از بادهای شدید و مناطقی با تجمع زیاد گرد و غبار است. فرضیه آنها این است که لایه‌های نازک گرد و غبار در اثر جریان بادهای شدید و برخوردهای شهاب‌سنگ‌ها یا زلزله‌های مریخی، روی شیب‌های تند سُر می‌خورند و این خطوط را شکل می‌دهند.
به عبارت دیگر، این خطوط، جای مناسبی برای سکونت نیستند و امید به کشف حیات میکروبی در این نواحی بسیار پایین است.
در عین حال، ناسا احتمال می‌دهد این منطقه برای مطالعه‌های آینده با فضاپیماهای اکتشافی، کاربردی‌تر باشد؛ زیرا خطر آلودگی توسط موجودات بیگانه بسیار پایین است.
این مطالعه در مجله NATURE COMMUNICATIONS منتشر شده است.