بزرگنمايي:

نسیم گیلان - ایسنا / یک مطالعه جدید دلیل اینکه چرا افراد، تمایل بیشتری به کمک به برخی افراد دارند و به برخی دیگر نه را آشکار می‌کند.
محققان با مشاهده نمونه‌های در یک آزمایش حیوانی برای «رفتارکمکی»(helping behavior)، دریافتند که موش‌ها بیشتر به همسالانی که تجربیات اجتماعی مثبتی با آنها داشته‌اند، کمک می‌کنند.
به نقل از اس‌تی‌دی، مناطقی در مغز آنها که با همدلی و انگیزه مرتبط هستند، فعال می‌شود. جالب توجه است که هورمون «اکسی‌توسین»(oxytocin)، نقش مهمی در این فرایند ایفا می‌کند.
محققان می‌گویند موش‌هایی که فعالیت «اکسی‌توسین» بالاتری دارند، انگیزه بیشتری برای کمک کردن دارند.
چرا برخی افراد تمایل بیشتری به کمک کردن دارند؟
این مطالعه توسط «اینبال بارتال»(Inbal Bartal) از دانشگاه تل‌آویو و همکارانش انجام شد. آنها این پرسش را با مطالعه موش‌ها بررسی کردند و می‌خواستند بفهمند که چرا برخی افراد نسبت به ناراحتی دیگران حساس‌تر هستند و چگونه این حساسیت به اقدامات مفید تبدیل می‌شود.
این تیم با استفاده از آزمایشی که قبلاً توسعه داده بودند، رفتار و فعالیت مغزی موش‌هایی را که یا تمایل بالایی برای کمک و یا تمایل کمتری برای کمک داشتند، مشاهده کرد.
در این آزمایش، یک موش آزاد این فرصت را داشت که یک موش هم‌سن و پریشان‌حال را که در یک قفس کوچک گیر افتاده است، آزاد کند.
آنها دریافتند که اگر موش‌ها از قبل، تجربیات اجتماعی مثبتی با موش گرفتار داشته باشند، تمایل بیشتری برای کمک کردن به آن دارند و موش‌هایی با تمایل بالا، فعالیت بیشتری در نواحی مغزی مرتبط با همدلی و انگیزه دارند.
نقش اکسی‌توسین در ایجاد حس انگیزه چیست؟
پژوهشگران همچنین مشاهده کردند که موش‌هایی با تمایل زیاد به کمک کردن گیرنده «اکسی‌توسین» بیشتری در ناحیه‌ای از مغز که انگیزه را ایجاد می‌کند، دارند. به گفته محققان، این موضوع می‌تواند به این معنی باشد که مراقبت از دیگران بیشتر از ارتباط با پریشانی‌های دیگران، به احساس مفید بودن کمک می‌کند.
هنگامی که گیرنده‌های «اکسی‌توسین» مهار شد، موش‌ها با دیگران رفتار دوستانه کمتری داشتند. این موضوع نشان می‌دهد این هورمون ممکن است با ایجاد احساس دلبستگی در موش‌ها به دیگری، از حس کمک کردن به دیگران نیز حمایت کند.
«بارتال» می‌گوید: به نظر می‌رسد ما در جامعه‌ای قطبی‌شده زندگی می‌کنیم که در آن شکافی در همدلی نسبت به دیگران وجود دارد. این کار به ما کمک می‌کند تا رفتارهای اجتماعی یا مفید را بهتر درک کنیم. ما همیشه دیگران را در حالت پریشانی می‌بینیم، اما تمایل داریم فقط به افراد خاصی کمک کنیم. شباهت بین مغز انسان و موش به ما کمک می‌کند تا نحوه میانجیگری مغزمان در تصمیم‌گیری‌های اجتماعی را درک کنیم.
این مطالعه در مجله JNeurosci منتشر شده است.