نسیم گیلان - خبرآنلاین / احمد زیدآبادی، روزنامه‌نگار و تحلیلگر سیاسی، در واکنش به سخنان اخیر علی‌اکبر ولایتی درباره تناقض میان رفتار و گفتار کشورهای عربی نسبت به جمهوری اسلامی، گفته است: «این مسئله سال‌هاست آشکار است، اما عجیب آن است که آقای ولایتی تازه متوجه آن شده است.»
این تحلیلگر سیاسی در یادداشتی انتقادی، تحلیل علی‌اکبر ولایتی درباره رفتار متناقض کشورهای عربی را «ظاهربینی در تحلیل سیاست خارجی ایران» دانسته و نوشته که همین نگاه سطحی موجب برداشت‌های اشتباه از رفتار دولت‌های عربی شده است.
روز گذشته علی‌اکبر ولایتی، مشاور رهبر انقلاب در امور بین‌الملل، اظهار داشت: «اظهار دوستی برخی کشورهای عربی با جمهوری اسلامی با اقداماتشان در صحنۀ بین‌المللی هم‌خوانی ندارد.»
بازار ![]()
احمد زیدآبادی در واکنش به این اظهارات نوشت: «کشورهای عرب همواره از نوع حضور و نفوذ ایران در خاورمیانه بیمناک بوده‌اند؛ به‌ویژه زمانی که در تهران گفته می‌شد پنج پایتخت عربی در اختیار جمهوری اسلامی است!»
او یادآور شده که عربستان و دیگر کشورهای حاشیه خلیج فارس در مقاطعی مستقیماً در برابر ایران صف‌آرایی کردند، اما بعد از تجربه‌ی پرهزینه درگیری‌های نیابتی، ترجیح دادند مسیر عادی‌سازی ظاهری روابط را با میانجیگری قدرت‌های بزرگ پیش ببرند: «سعودی‌ها برای عادی کردن روابط‌شان با ایران از چینی‌ها خواستند میانجی شوند و این روند با پادرمیانی پکن به نتیجه رسید. اما در تهران، این اقدام را به ساده‌دلی، نشانه‌ی پیوستن عربستان به محور مقاومت تعبیر کردند!»
زیدآبادی در ادامه این نوع نگاه را «غایت ظاهربینی» خوانده و تأکید کرده است که چنین برداشت‌هایی باعث می‌شود ایران در تحلیل رفتار دولت‌های عربی دچار خوش‌بینی مفرط شود، در حالی که واقعیت سیاست در منطقه چیز دیگری است.
وی در بخش پایانی یادداشت خود، ظاهربینی را نه‌تنها در سیاست خارجی بلکه در سیاست داخلی نیز ریشه‌دار دانسته و نوشته است: «در سیاست داخلی هم همین ظاهربینی در اوج است؛ همه صف‌بندی‌های سیاسی به مشتی کلمات پوچ تقلیل یافته‌اند و همین فضا راه را برای نفاق و ریاکاری باز کرده است. در چنین شرایطی، طبیعی است که افراد فرصت‌طلب با تکرار شعارهای بی‌محتوا میدان‌دار شوند.»
زیدآبادی در واقع سخنان ولایتی را نمادی از شکاف عمیق میان برداشت رسمی از روابط منطقه‌ای و واقعیت میدانی آن دانسته است؛ شکافی که به باور او تا زمانی که نگاه حاکم بر سیاست ایران از سطح ظاهر به عمق واقعیت تغییر نکند، همچنان ادامه خواهد داشت.