چاپ

نسیم گیلان - ایبنا / نزار القبانی شاعر معاصر عرب می‌گوید: «عشق کسب و کار من و خانواده‌ام بوده و هست.» او در فراخنای زندگی به این حرفه اهتمام ورزیده و در کارِ واژه و عشق و زبان و مبارزه بوده است.
نزار با شیوه‌ای که در مضمون‌سازی و رویاپردازی و سُرایش برگزید راهی تازه در ادبیات جهان عرب و خاورمیانه گشود و توانست خویش را به‌عنوان شاعری جسور و خط شکن تثبیت کند.
نزار قبانی در عین پیشرو بودن و تلاش برای بیان مضامین و اندیشه‌های امروزین، مشربی صوفیانه داشت و به عرفان ایرانی بسیار عشق می‌ورزید. به مذاهب مختلف احترام می‌گذاشت و در شعرش از نمادهای شیعی نیز بهره می‌برد.
‌نزار قبانی در آثارش عشق به اندیشه‌های عطار، مولانا و ابن عربی را نشان می‌دهد و با آنکه دیپلمات بوده و سال‌ها در کشورهای غربی زیسته اما بر خاستگاه شرقی خود تاکید زیادی دارد. او به حقوق زنان توجه داشت و یکی از مضمون‌های ثابت شعری وی توجه به این امر است. « ایتھا الساذجه ھل ممکن أن تجھلی؟ أنی الذی أسس جمھوریه النساء »
نزار یکی از تأثیرگذارترین ادیبان بر شعر معاصر عرب است که کوشیده میان زبان ادیبانه و آرکائیک و زبان کوچه و بازار پیوندی ایجاد کند و از مزایای آنها به نفع شعرش بهره ببرد.
شمار مجموعه‌های شعر و نثر نزار قبانی به بیش از 50 کتاب می‌رسد که نشان از پرکاری و تلاش بی‌وقفه وی در زمینه‌ی آفرینش ادبی است.
مترجم مجموعه «جمهوری زنان »، یدالله گودرزی در ترجمه سعی کرده به زبان شاعرانه و ساده نزدیک شود و تازگی و غافلگیری در دریافت ِمضمون ِشعری را رعایت کند.
در یکی از شعرهای این کتاب می‌خوانیم:
«من تو را دوست دارم
تا پیوند داشته باشم
با خدا، با زمین، با تاریخ، با زمان
با کودکانِ خندان
با نان!
با دریا، با صدف‌ها و کِشتی‌ها
با ستاره شب که حلقه‌هایش را به من می‌بخشد
با شعر که ساکنش هستم
با زخم که در من زندگی می‌کند!
تو آن وطنی هستی
که به دیگران هویت می‌دهد
و کسی که تورا دوست ندارد
بی‌وطن است!»