چاپ

نسیم گیلان - آخرین خبر / امروز داشتم فکر می‌کردم آخرین باری که مریض شدم کِی بود؟ آخرین باری که زیر سرُم رفتم؟ آخرین باری که فشارم افتاد یا رفت بالا، آخرین باری که گفتم سرم درد میکند و دهِ شب رفته‌ام بخوابم؟ آخرین باری که گفته‌ام با من حرف نزنید، چون حوصله ندارم...
داشتم فکر میکردم آخرین باری که خودم را برای کسی لوس کرده‌ام کِی بوده؟ برای کی بوده؟
یادم نیامد. یادم نیامد و راستش نگران شدم...
نگران شدم که نکند این تمرین "قوی باش" دارد از من یک ربات می‌سازد؟
ولی بعد دیدم همین الانش هم نمی‌خواهم کسی لوسم‌ کند؛ نیاز ندارم کسی نازم را بخرد؛ دلم نمی‌خواهد کسی به درد دلم گوش بدهد...
چی دلم می‌خواهد؟ یک لقمه!
من از این دنیا چه میخواهم؟ دو دست مهربانِ همدل که نگاهش کنم که نان را پهن می‌کند توی بشقاب، رویش پنیر می‌گذارد با چند پر سبزی، یا چند تکه گردو، یا چند برش گوجه و کمی نمک، و بعد دو سر نان را تا می‌کند، لوله می‌کند، سر و تهش را کمی فشار می‌دهد و لقمه را می‌گیرد سمتم...
من دلم دو دست می‌خواهد که "برای من" لقمه بگیرد و وقتی دارد لقمه را آماده می‌کند ندانم که برای من است و وقتی که می‌گیردش سمتم، عشق کنم از اینکه برای من لقمه گرفته...
من از این دنیا یک لقمه می‌خواهم که دو دست، مهربانانه برایم گرفته باشد.
همین!
سودابه فرضی پور