بزرگنمايي:

نسیم گیلان - ایسنا / دانشمندان علوم اعصاب طی مطالعه‌ای به این سوال که آیا می‌توان خاطرات را پس از مرگ استخراج کرد یا نه، پاسخ دادند.
دانشمندان علوم اعصاب برخلاف توافق بر اینکه خاطرات پایه فیزیکی دارند، در این مورد که آیا روزی می‌توانیم خاطرات را از مغز حفظ‌شده، استخراج کنیم یا آنها را در رایانه بارگذاری کنیم، اختلاف نظر دارند.
بازار
وسوسه و وحشت انتقال آگاهی خود به رایانه مدت‌هاست که موضوع رمان‌های علمی-تخیلی و استارت‌آپ‌های جاودانگی بوده است، اما طی یک مطالعه جدید، بخش قابل توجهی از دانشمندان علوم اعصاب معتقدند که ممکن است بتوان خاطرات را از مغز حفظ‌شده استخراج کرد و آن خاطرات را در رایانه ذخیره کرد.
منظور از مغز حفظ‌شده، نگهداری از مغز پس از مرگ و خارج از بدن است.
این مطالعه نشان می‌دهد که اکثر دانشمندان علوم اعصاب معتقدند خاطرات پایه فیزیکی دارند و آنها به طور متوسط، 40 درصد احتمال می‌دهند که روزی بتوانیم مغز انسان را شبیه‌سازی کنیم، اما در مورد اینکه دقیقاً این پایه فیزیکی چیست، اجماع کمی وجود دارد که نشان می‌دهد چقدر کم درباره ماهیت خاطرات می‌دانیم.
نویسندگان این مطالعه، 312 دانشمند علوم اعصاب هستند. آنها در این مطالعه، نظرات خود را در مورد امکان‌پذیری حفظ مغز انسان و استخراج خاطرات آن در آینده ارائه کردند. این مطالعه به سرپرستی «آریل زلزونیکوف-جانستون»(Ariel Zeleznikow-Johnston) دانشمند علوم اعصاب در «دانشگاه موناش»(Monash) در استرالیا انجام شد.
دانشمندان گفتند: پرسش‌های مربوط به استخراج خاطرات از مغز، عجیب و از روی گمانه‌زنی هستند.
آنها با وجود این پرسش‌ها، بینشی را در مورد چگونگی تفکر دانشمندان علوم اعصاب در مورد شکل‌گیری خاطرات ارائه دادند. نتایج نظرسنجی نشان می‌دهد که دانشمندان علوم اعصاب عمدتاً توافق دارند که خاطرات دارای زیربنای فیزیکی هستند و به جای اتکا به یک فرآیند پویا که با حفظ شدن مغز متوقف می‌شود، احتمالاً در اتصالات «سیناپسی»(synaptic) بین نورون‌ها ذخیره می‌شوند که با تجربه قوی‌تر یا ضعیف‌تر می‌شوند.
این نظرسنجی نشان داد که 70 درصد دانشمندان علوم اعصاب موافق هستند که یک تاریخچه فیزیکی و مولکولی از خاطره وجود دارد. این تاریخچه در تغییرات پایدار در اتصالات عصبی و تعامل بین پروتئین‌ها و سایر اجزای سلولی ذخیره شده است که از نظر تئوری می‌توان از آن یک عکس فوری گرفت. نویسندگان با این حال در مطالعه نوشتند: هیچ اجماع واضحی در مورد اینکه کدام ویژگی یا مقیاس فیزیولوژی عصبی برای ذخیره خاطره حیاتی است، وجود نداشت.
دانشمندان این مطالعه بر سر اینکه چه میزان دقتی برای استخراج خاطره از مغز حفظ‌شده مورد نیاز است، توافق نداشتند. این موضوع به دلیل این است که اگرچه اکثر دانشمندان علوم اعصاب موافق هستند که خاطره پایه فیزیکی دارد، اما هنوز مشخص نیست که آن پایه دقیقاً چیست. طی این مطالعه همچنین پرسیده شد که آیا ابزارهای موجود می‌توانند از نظر تئوری ساختار مغز را به اندازه کافی حفظ کنند تا خاطرات استخراج شوند یا خیر.
حفظ مغز به گونه‌ای که پروتئین‌ها و سلول‌ها دست‌نخورده باقی بمانند، دشوار است، زیرا حفظ یا انجماد می‌تواند به بافت عصبی آسیب برساند، اما یک راهی که دانشمندان علوم اعصاب می‌توانند این کار را انجام دهند، از طریق انجماد با تثبیت ترکیب «آلدئید»(aldehyde) است. این فرآیند، تثبیت شیمیایی را با شیشه‌ای شدن ترکیب می‌کند. این امر به معنی فرآیند تبدیل یک ماده به جامد شیشه‌ای از طریق سرد کردن سریع آن است.
این مطالعه از دانشمندان علوم اعصاب خواست تا احتمال استخراج خاطرات از مغز منجمد شده را تخمین بزنند. آنها طیف وسیعی از تخمین‌ها را ارائه دادند، اما پاسخ متوسط حدود 40 درصد احتمال مثبت بود.در این مطالعه همچنین از دانشمندان علوم اعصاب پرسیده شد که چقدر احتمال دارد که کل مغز را از بافت عصبی حفظ‌شده مانند بارگذاری مغز یک فرد بر روی رایانه شبیه‌سازی شود. پاسخ متوسط در این مورد، مجدد حدود 40 درصد مثبت بود. این موضوع می‌تواند امکان بارگذاری کامل خود و آگاهی فرد را به یک دستگاه باز کند.
«زلزونیکوف-جانستون» خاطرنشان کرد: اعتراف می‌کنم که این نتایج صد درصدی نیست. این بدان معناست که اجماع کامل در جامعه علمی وجود ندارد که این کار قطعاً جواب می‌دهد، اما احتمال وقوع این اتفاق 0/1 درصد یا 0/01 درصد هم نیست. بخش قابل توجهی از دانشمندان علوم اعصاب فکر می‌کنند شانس بسیاری برای موفقیت آن وجود دارد و حدس من این است که این احتمالات با گذشت زمان و با بهتر شدن ما در انجام کاشت‌های مغزی، شبیه‌سازی‌ها و سایر موارد افزایش خواهد یافت.
دانشمندان علوم اعصاب در این مطالعه معتقدند که هنوز راه درازی تا شبیه‌سازی کامل مغز انسان در پیش داریم. وقتی از آنها پرسیده شد که چه زمانی ممکن است بتوانیم مغز انسان را شبیه‌سازی کنیم، پاسخ آنها حدود سال 2125 بود.
این مطالعه در مجله PLOS One منتشر شده است.