بزرگنمايي:

نسیم گیلان - زومیت / رسیدن فضاپیمای وویجر به فاصله‌ی کنونی‌اش از زمین، تقریباً پنج دهه طول کشید. درحالی که نور تقریباً فقط یک روز لازم دارد تا به همان نقطه برسد.
در اواخر سال 2026، یک جسم ساخت بشر برای نخستین بار در تاریخ انسان به فاصله کامل یک روز نوری از زمین خواهد رسید.
فضا بسیار وسیع است و اشیای ساخت انسان نسبتاً کند حرکت می‌کنند. سریع‌ترین سرعتی که تاکنون یک انسان تجربه کرده، توسط مأموریت «آپولو 10» در سال 1969 ثبت شد و از آن زمان تاکنون شکسته نشده است. این پرواز فضایی رکورددار، سرعتی برابر با 39٬937٫7 کیلومتر در ساعت داشت. با چنین سرعتی، پیمودن فاصله‌ای معادل یک واحد نجومی (AU)، یعنی فاصله بین زمین و خورشید، 3٬730 ساعت (تقریباً 155 روز) زمان می‌برد.
بازار
حدود 155 روز برای رسیدن به خورشید، آن هم فقط برای برخورد با آن، زمان بسیار زیادی است. در این مدت، نور و سیگنال‌های ارسالی از زمین فقط در 8 دقیقه و 20 ثانیه به مقصد می‌رسند؛ یادآوری واضحی از اینکه بی‌جرم بودن (مثل نور) چقدر در افزایش سرعت مزیت دارد!
اما در اوایل سال 2027، با رسیدن «وویجر 1» به فاصله‌ای معادل یک روز نوری از خورشید، ما به شکل ملموس‌تری بزرگی فاصله‌ها در فضا و سرعت شگفت‌انگیز نور را تجربه خواهیم کرد.
وویجر 1 در سال 1977 پرتاب شد و از آن زمان تاکنون به حرکت ادامه داده است. اکنون حدود 166 واحد نجومی از زمین فاصله دارد و نخستین فضاپیمایی است که از هلیوسفر خارج شده، از هلیوپاز عبور کرده و وارد فضای میان‌ستاره‌ای شده است.
در وضعیت فعلی، حدود 23 ساعت، 5 دقیقه و 36 ثانیه طول می‌کشد تا سیگنال‌هایی که از زمین به سوی وویجر 1 ارسال می‌شوند به آن برسند. با سرعت فعلی فضاپیما که حدود 61٬195 کیلومتر در ساعت است، هنوز بیش از یک سال دیگر باقی مانده تا این فاصله به‌طور کامل به 24 ساعت نوری افزایش یابد.
یک روز نوری معادل فاصله‌ای است که نور در یک روز برای رسیدن به جسمی طی می‌کند
زمانی که وویجر 1 به فاصله 25٫9 میلیارد کیلومتری از زمین برسد، سفری که تقریباً 50 سال طول کشیده، به فاصله‌ای خواهد رسید که نور در مدت یک شبانه‌روز طی می‌کند.
براساس محاسبات با استفاده از ابزار «Eyes on the Solar System» ناسا، این رویداد در 15 نوامبر 2026 رخ خواهد داد، در حالی که فضاپیما در 28 ژانویه 2027 به فاصله یک روز نوری از خورشید خواهد رسید. پس از آن، وویجر 1 به مسیر خود تحت هدایت ناسا ادامه خواهد داد تا زمانی که منبع تغذیه‌اش، احتمالاً در اوایل دهه 2030 میلادی، تمام شود.
راه‌های مختلفی برای تعریف «مرز منظومه شمسی» وجود دارد؛ مثلاً می‌توان آن را پایان محدوده سیارات یا مرز «ابر اورت» در نظر گرفت، جایی که تأثیر گرانشی خورشید به پایان می‌رسد و اجرام ممکن است همچنان به سوی خورشید بازگردند. هرچند کاوشگر وویجر از هلیوسفر خارج شده، می‌توان گفت که هنوز منظومه شمسی را به‌طور کامل پشت سر نگذاشته است.
دانشمندان بر سر مرز مشخص منظومه شمسی اختلاف عقیده دارند
ناسا توضیح می‌دهد: «در طول تاریخ، اخترشناسان بر سر این که منظومه شمسی کجا به پایان می‌رسد، اختلاف‌نظر داشته‌اند. یکی از دیدگاه‌ها این است که مرز منظومه جایی است که دیگر گرانش خورشید غالب نیست؛ نقطه‌ای دورتر از سیارات و ابر اورت. این مرز، به‌طور تقریبی، در میانه راه تا نزدیک‌ترین ستاره یعنی «پروکسیما قنطورس» قرار دارد. با سرعتی بیش از 56 هزار کیلومتر در ساعت، رسیدن وویجرها به آن مرز نامشخص حدود 40 هزار سال زمان می‌برد و در این مدت، مسافتی حدود دو سال نوری را طی خواهند کرد.»
خلاصه این که فضا، واقعاً بسیار، بسیار پهناور است.