بزرگنمايي:

نسیم گیلان - بازیگران نوعی سمبل را در بازی هایشان گسترش دادند که مخاطب تنها با نگاه کردن به بازیگر، نوع شخصیت او را تشخیص دهد. برای مثال:جامه ارغوانی به نشانه اینکه شخصیت نمایش...

تئاتر رومی در شهر اورنج فرانسه
تئاتر در روم باستان به نمایش هایی در روم اشاره می کند که در عهد عتیق ( بین قرون 7 و 8 قبل از میلاد تا سالهای 300-600 بعد از میلاد) اجرا می شده است.
تئاتر روم باستان به مقدار زیادی از یونان تاثیر گرفته بود و مانند بسیاری از سبک های ادبی، نمایشنامه نویسان رومی، از آثار یونانی اقتباس می کردند یا آنها را ترجمه می نمودند. برای مثال نمایشنامه "فائدرا" اثر سنه کا، بر اساس نمایشنامه ای با همین نام از اوریپید بود یا به همین ترتیب، تعدادی زیادی از کمدی های پلوتوس، ترجمه های مستقیمی از مناندر بود.
در مقایسه ای بین تئاتر روم و تئاتر یونان، به راحتی می توان گفت که نمایش در روم، کمتر تحت تاثیر "مذهب" قرار داشت. همچنین رومی ها بیشتر به زیبایی های ظاهری اهمیت می دادند. جنگ و نزاع یکی از رایج ترین اجراها بر روی صحنه بود، بر خلاف یونانیان که دیالوگ های کمتری داشتند یا گفتگوها بسیار تکرار می شد. بازیگران نوعی سمبل را در بازی هایشان گسترش دادند که مخاطب تنها با نگاه کردن به بازیگر، نوع شخصیت او را تشخیص دهد.
برای مثال:
- جامه ارغوانی به نشانه اینکه شخصیت نمایش، مردی جوان است.
- جامه زرد به نشانه اینکه شخصیت یک زن است. (در دوره های ابتدایی تئاتر روم، مردان نقش زنان را بازی می کردند، بعدها که روم پیشرفت کرد، زنان برده نقش زن را به عهده گرفتند.)
- آویز زرد، به نشانه که شخصیت نمایش، یکی از خدایان است.
لباس نمایش در روم، از جامه های سنتی یونان برگرفته شده بود. بازیگران معمولاً جامه بلندی می پوشیدند که کیتن نام داشت. رنگ کیتن بیانگر این بود که شخصیت نمایشی، به کدام طبقه اجتماعی تعلق دارد. طول اجرای نمایش، 2 ساعت بود و اغلب نمایش ها کمدی بودند. در بیشتر کمدی ها نیز شخصیت ها به عمد عوض می شدند. مانند خدایانی که به انسان تغییر قیافه داده بودند.
شخصیت های کلیدی:
این شخصیت ها در کمدی رومی نقش بسیار مهمی داشتند. شخصیت اصلی، به شخصیتی گفته می شد که برای مخاطب آشنا بود و در بسیاری از نمایش ها حضور داشت. پلوتوس به مقدار عمده ای از چنین شخصیت هایی استفاده می کرد. حتی ممکن بود این نوع بازیگر را از روی دیالوگهایش شناخت.
لباسهایشان برای هر نمایش فرق می کرد اما با هدف شناساندن شخصیت، طراحی می شد. البته با گذشت زمان، طراحی لباس ها بیشتر به واقعیت نزدیک شد. لباس معمول در نمایشها، تونیک و ردایی بر روی آن بود. در آغاز پوشیدن ماسک نیز معمول بود زیر یک بازیگر ممکن بود چندین نقش را بازی کند و ماسک برای وجه تمایز نقشها استفاده می شد. با گذشت زمان، ماسک نمایش های کمدی عجیب تر و مبالغه آمیز شد.
شخصیت "جوان- adulescens " قهرمان داستان بود، پولدار، شکست خورده در عشق و نه خیلی شجاع. او برای سرنوشتش افسوس می خورد و نیاز به حمایت داشت. شخص دیگری نیاز بود که همواره در برابر او بازی کند و معمولاً پدرش یعنی کاراکتر مرد سالخورد "senex" بود. جوان از او می ترسید اما به او احترام نمی گذاشت. او کلاه گیس می گذاشت و لباسهایش معمولاً قرمز بود.
شخصیت "مرد سالخورده" نقشهای متفاوتی داشت. به عنوان پدر یا خیلی سخت گیر بود یا خیلی مهربان. پسرش، برده اش و همسرش را عاشقانه دوست می دارد. او عاشق دختری همسن پسرش می شود اما هیچوقت با او ازدواج نمیکند زیرا با خشم زنش مواجه می شود. گاهی او دوست یا فامیلی است که به مرد جوان داستان کمک می کند. او مرد خسیسی است که زیرجامه بلند با آستین دو لایه می پوشد و گاهی سلاحی به دست دارد.
"سرباز لاف زن"، شخصیتی است که امروزه آشناتر است. او خودپسند است و خودش را شجاع و زیبا می داند ولی در واقع احمق و ساده لوح است. او ممکن است عاشق همان دختری شود که "مرد جوان" عاشقش شده. او نیز تونیک با آستین دولایه می پوشد و موهایش مجعد است.
شخصیت "مزاحم"، فقط برای خودش زندگی می کند. او برای غذا گدایی می کند و دروغ می گوید. شخصیت "برده"، بیشترین تک گویی ها را در نمایش دارد. برده باهوش، بسیار پرحرف است. وظیفه شناس تر از شخصیت جوان به پدرش است. او کسی است که در انتها به حقایق پی می برد.
شخصیت "دوشیزه یا پرستار" که سن مشخصی ندارد. او نقش مهمی ندارد و خدمتکار بانویش است و ممکن است به عنوان پیام رسان از او استفاده شود.
شخصیت "مادر یا همسر" که فرزندانش را بسیار دوست می دارد ولی با شوهرش تندخویی می کند. او همسر فداکاری نیست.
شخصیت "دوشیزه جوان" ، که معشوقه مرد جوان است و البته نقش کوتاهی در نمایش دارد.
منبع:farya.com