نسیم گیلان - ایرنا / غزل‌سرای پیشکسوت کشور معتقد است: گوش دادن به بسیاری از ترانه‌ها مخاطب را ناراحت می‌کند، زیرا افراد خود شعر می‌گویند، موسیقی می‌سازند و می‌خوانند؛ این در حالی است که هر کدام از این موارد نیازمند تخصص است. چنین روندی به این دلیل شکل گرفته که افراد نمی‌خواهند برای تولید یک اثر هزینه کنند.
محمدعلی بهمنی در 27 فروردین زادروز تولدش درباره توجه به شعر و شاعران در جامعه ایران به خبرنگار ایرنا گفت: بستگی دارد که از کدام زاویه به مخاطبان نگاه ‌کنیم. باید جامعه مخاطب را از مردم جدا کنیم. زیرا جمع کثیری از مردم نمی‌توانند آن چیزی را که واقعیت شعر است، قبول کنند. واقعیت این است که خیلی‌ها حوصله گوش دادن به شعر را ندارند.
این غزل‌سرا درباره افرادی که ذخیره ذهنی از شعر دارند، شاعر یا دوستدار شعر هستند، توضیح داد: این افراد نمی‌توانند علایق خود را کنار بگذارند و این علاقه همیشه همراه آن‌ها است. افرادی هم هستند که شعر می‌گویند و شعر را دنبال می‌کنند حتی اگر نتوانند شعر خود را منتشر کنند، منتظر زمان مناسب می‌مانند. زیرا هنرمند در هر شکل هنری نمی‌تواند از آنچه که در وجودش پرورش داده است، فاصله بگیرد و همچنان پیگیر است. از طرفی آثاری پر از اشتباه منتشر می‌شود.
مسائل عمیق در سرودن ترانه کنار گذاشته شده است
ترانه باید هماهنگ با موسیقی باشد و حس موسیقی را در خود نمایان کندبهمنی با تاکید بر اینکه ابتدا باید موسیقی ساخته و بعد برای آن موسیقی ترانه سروده شود، ادامه داد: این ذات ابتدایی کار است، زیرا ترانه باید هماهنگ با موسیقی باشد و حس موسیقی را در خود نمایان کند. این در حالی است که مسائل مهم و عمیق در سرودن ترانه کنار گذاشته شده است و هرکس هرچه بخواهد می‌گوید و آن را ترانه می‌نامد. سپس همان فرد برای سروده‌اش موسیقی می‌سازد و خودش آن را می‌خواند.
بازار

برخی نمی‌خواهند برای تولید یک اثر هزینه کنند و فکر می‌کنند خودشان می‌توانند از پس همه مراحل بربیایند
این شاعر پیشکسوت با بیان اینکه گوش دادن به برخی ترانه‌ها موجب رنجش مخاطب می‌شود، توضیح داد: گوش دادن به بسیاری از کارها مخاطب را ناراحت می‌کند، زیرا افراد خود شعر می‌گویند، موسیقی می‌سازند و می‌خوانند؛ این در حالی است که هر کدام از این موارد نیازمند تخصص است. چنین روندی به این دلیل شکل گرفته که افراد نمی‌خواهند برای تولید یک اثر هزینه کنند و فکر می‌کنند خودشان می‌توانند از پس همه مراحل بربیایند.
او افزود: شنیدن این تولیدها نه تنها موجب رنجش من می‌شود بلکه اگر این افراد بعد از چند سال رشد کنند، در آن زمان تازه متوجه می‌شوند که چه آثار ضعیفی ساختند.
محمدعلی بهمنی، شاعر مطرح کشورمان در سال 1321 در بندرعباس متولد شده است. بهمنی نخستین شعرش را در 9 سالگی سرود و در همان سال یعنی در 1331 خورشیدی این شعر را در مجله روشنگر به چاپ رساند. او بعدها در جست وجوی کار سر از انتشارات بامداد در آورد.
وی نخستین مجموعه شعرش را در 1350 خورشیدی با عنوان باغ لال که مجموعه‌ای از شعرهای نیمایی است در انتشارات بامداد به چاپ رساند. مجموعه در بی وزنی را که در برگیرنده شعرهای بی وزن اوست در 1351 خورشیدی به چاپ رساند و چهار سال بعد مجموعه‌ای از شعر کودک را با عنوان گیسو، کلاه، کفتر چاپ کرد.
او به مدت 13 سال در سکوت و بی‌خبری به سر می‌برد تا اینکه در 1369 خورشیدی با انتشار مجموعه غزل گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود درخشید و با موج بزرگی از اشتیاق و استقبال روبه‌رو شد و فصل تازه‌ای را در زندگی ادبی‌اش رقم زد.
از همین سال بود که فعالیت ادبی‌اش را به صورت جدی آغاز کرد. این مجموعه با چنان استقبالی روبه‌رو شد که هنوز سه سال از زمان چاپش نگذشته بود که سه بار تجدید چاپ شد و این استقبال هنوز هم ادامه دارد. بهمنی در 1374 خورشیدی همکاری خود را با هفته نامه ندای هرمزگان آغاز کرد و صفحه‌ای با عنوان تنفس در هوای شعر را هر هفته در پیشگاه مشتاقان خود قرار داد. او در 1377 خورشیدی مجموعه شعر شاعر شنیدنی است را به چاپ رساند و یک سال بعد مجموعه عشق است او به همراه سی دی و کاست روانه بازار شد. این مجموعه نیز به شدت از سوی جوانان مورد استقبال قرار گرفت.
در 1378 خورشیدی تندیس خورشید مهر را به عنوان برترین غزل سرای ایران دریافت کرد و در 1382 خورشیدی با همت اداره فرهنگ و ارشاد استان هرمزگان همزمان با برگزاری ششمین کنگره سراسری شعر و داستان جوان نکوداشت بهمنی برگزار شد. در 1385 خورشیدی مقام نخست شعر کلاسیک را به دست آورد و تندیس سرو را دریافت کرد. او مجموعه های شعری امانم بده را در 1380 خورشیدی، این خانه واژه‌های نسوزی دارد را در 1382 خورشیدی، چتر برای چه؟ خیال که خیس نمی‌شود را در 1386 خورشیدی، من زنده ام هنوز و غزل فکر می‌کنم را در 1388 خورشیدی و آخرین مجموعه شعری با عنوان تنفس آزاد را نیز در 1389 خورشیدی به چاپ رساند.
عنصر غالب بیانی در شعر بهمنی استفاده از زبان محاوره و تعبیرات و فرهنگ عامیانه و روز است.