نسیم گیلان -  پابه‌رکاب و نهال در دست به تمام شهرهای ایران و 70 کشور دنیا سفر کرده تا پیام‌آور صلح و دوستی و حامی محیط‌زیست باشد. می‌گوید با هزینه شخصی خودش سفر می‌کند و به خاطر همین وام گرفته و خانه‌اش را فروخته، حتی یارانه‌اش به خاطر سفرهای خارجی قطع شده، اما قصد خانه‌نشینی ندارد و می‌خواهد به مسیرش ادامه دهد.
 
کرامت عزیززاده، ایران‌گرد و جهانگرد مشهوری که با دوچرخه‌اش به تمام شهرهای ایران و بیش از 70 کشور جهان سفر کرده، هفته گذشته به اصفهان رسید و در مدت اقامت کوتاهش در این شهر، سری به دفتر خبرگزاری ایسنا در اصفهان زد.
این ایران‌گرد و جهانگرد پابه‌رکاب که عضو فدراسیون دوچرخه‌سواری، حامی محیط‌زیست، سفیر آب و سفیر صلح و دوستی است، برایمان از سختی‌ها و شیرینی‌های سفرهای گذشته تا برنامه‌های پیش روی و آرزویش برای حال بهتر مردم و محیط‌زیست گفت.
کرامت عزیززاده زاده اردبیل و ساکن شهر آستارا است و درباره شروع سفرهایش با دوچرخه این‌طور می‌گوید: در طول سال‌های زندگی‌ام همیشه کتاب و روزنامه می‌خواندم و علاقه‌مند بودم که کار ماندگاری برای کمک به مردم و به‌ویژه کودکان سرزمینم انجام دهم. سال 81 بود که در روزنامه‌ای نام انجمن حمایت از کودکان را دیدم و به‌قصد کمک با آن‌ها تماس گرفتم و گفتم که ازنظر مالی نمی‌توانم کمک زیادی بکنم اما می‌توانم به نفع کودکان بی‌سرپرست و بد سرپرست رکاب بزنم. آن‌ها هم گفتند که برای همکاری با انجمن باید حضوری به تهران بروم.
به تهران رفتم و با مسئولان انجمن صحبت کردم و گفتم هدفم فقط کمک به کودکان سرزمینم است. با صحبت‌های انجام شده به توافق رسیدیم و آن‌ها برای حضور من در شهرهای مختلف ایران نامه زدند.
پابه‌رکاب از آستارا تا اروپا
او با اشاره به آغاز سفرهایش از 15 اسفند سال 81، ادامه می‌دهد: رکاب زدن به شهرهای مختلف ایران را از شهر آستارا شروع کردم. یک‌ شب که به شهر انزلی رسیدم یکی از دوستانم با من تماس گرفت و گفت تلویزیون تصویر من را پخش کرده و این انگیزه‌ای برای ادامه مسیرم شد تا پیام‌هایی که سفرم را به خاطر آن‌ها شروع کرده بودم به گوش افراد بیشتری برسانم.
او با اشاره به اینکه هدف اصلی‌اش از شروع رکاب زدن انسان دوستانه و بشردوستانه بوده و هست، تأکید می‌کند: از ابتدای راه امیدوار بودم کار ماندگاری در راه رضای خدا انجام دهم و مردم ایران را هم خوشحال کنم. در طول این سال‌ها به شهرهای مختلف ایران سفر کردم. سفرم را از مازندران شروع کردم و در ادامه تا شهرهای غربی، جنوبی، مرکزی و شرقی ایران رکاب زدم. بعد از حدود 4 ماه به سرتاسر ایران سفر کردم. در این سفرها اتفاقات زیادی افتاد و خاطرات زیادی از مردم عزیز کشورم در ذهنم صحبت شد.
نوه‌ام می‌خواهد مثل من جهانگرد شود
این جهانگرد دوچرخه‌سوار درباره واکنش اطرافیان به سفرهایش توضیح می‌دهد: در 17 سالگی ازدواج کردم و یکی از نوه‌هایم می‌گوید می‌خواهد مثل من جهانگرد شود، به لطف خدا خانواده‌ام همیشه حامی و مشوق من هستند و اگر روزی به من مدالی اهدا شود با تمام وجود آن را به همسرم تقدیم می‌کنم که همیشه پشتیبان من بوده است. بااین‌وجود گاهی بعضی‌ها از من می‌پرسند از این کار خسته نشده‌ای و یا تا کی می‌خواهی به این کار ادامه بدهی؟ در جوابشان می‌گویم که من هرچقدر بیشتر فرزندان این سرزمین را می‌بینم به ادامه کارم مصمم‌تر می‌شوم و تلاش می‌کنم هرروز و هرلحظه از عمرم را با این مردم و در کنار آن‌ها بگذرانم.
خاطرات آقای عزیززاده از سفرهایش همیشه هم شیرین و لذت‌بخش نیست و می‌گوید که در سفر به شهرهای مختلف به دیدن کودکان محروم می‌رود و در این دیدارها، از دیدن شور و نشاط بچه‌ها به گریه می‌افتد. او اضافه می‌کند: گاهی به‌قدری با درد مردم همراه می‌شوم که خستگی راه و سختی‌هایش را فراموش می‌کنم و تصویر این بچه‌ها یک‌لحظه هم از ذهنم بیرون نمی‌رود، همیشه با خودم می‌گویم عبادت تنها نماز خواندن نیست و گاهی خدمت کردن به مردم، سرزمین و محیط‌زیست هم عبادت تلقی می‌شود. برای دیدن لبخند و شادی کودکان هر کاری بتوانم انجام می‌دهم، برایشان گل و شیرینی و هدیه می‌برم، نقاشی می‌کشم، از خاطرات سفرهایم می‌گویم و با دیدن شادی‌هایشان انگار دنیا را به من می‌دهند. بهترین لحظات زندگی‌ام وقتی است که آن‌ها از شادی من را بغل می‌کنند و خوشحال هستند.
اما ماجرای سفرهای آقای عزیززاده به ایران‌گردی محدود نمی‌شود و او تصمیم می‌گیرد پیام‌هایی که به خاطر آن‌ها سفرش را در ایران آغاز کرده بود، به آن‌سوی مرزها هم برساند. او توضیح می‌دهد: حدود 4 ماه پس از سفرهای استانی درون کشور، سفرهای خودم را از استان گیلان به سمت کشورهای آذربایجان، گرجستان و روسیه با عنوان حمایت از آبزیان دریایی و کودکان بد سرپرست یا بی‌سرپرست آغاز کردم. این دوره از سفرهایم دو ماهه به پایان رسید و بعد از بازگشت، دوباره برای حمایت‌ همه‌جانبه از کودکان جهان به هندوستان، تایلند، مالزی و اندونزی و ... سفر کردم.
عشق من به ایران وصف‌نشدنی است
این سفرها البته آسان هم نبوده و به‌جز سختی‌های راه، افراد زیادی او را ناامید یا دلسرد کرده‌اند. خودش دراین‌باره می‌گوید: خیلی از افراد سعی داشتند من را از ادامه راهم منصرف کنند، اما من همیشه گفتم عشق من به ایران وصف‌نشدنی است و با امید به خدا به راهم ادامه می‌دهم. خوشبختانه خانواده‌ام که از نیت من باخبرند همیشه به من انرژی و انگیزه می‌دهند. روحیه و اراده من به یاری خدا تمام‌نشدنی است و گاهی در روز حدود 200 کیلومتر رکاب می‌زنم اما خسته نمی‌شوم.
این دوچرخه‌سوار جهانگرد در هر شهری از ایران و هر کشوری که به آن سفر کرده، نهالی به‌عنوان نماد حمایت از محیط‌زیست و صلح و دوستی کاشته است. او یادآور می‌شود: با نامه‌هایی که از وزارت ورزش و جوانان، میراث فرهنگی، بهزیستی، محیط‌زیست و فدراسیون دوچرخه ساری گرفتم 7 بار به اروپا سفر کردم و هرجایی که می‌رسیدم نهال می‌کاشتم. یک‌بار که در سفرم به ترکیه به سازمان ملل رفتم و در آنجا نهال کاشتم و برای آن‌ها درباره سفرهایم توضیح دادم تا با من و فعالیتم آشنا شوند، با خوشحالی از من استقبال کردند و به من پیشنهاد دادند که از آن پس هرکجا می‌روم با پرچم سازمان ملل عکس بگیرم و آن‌ها از من حمایت کنند، اما من پیشنهادشان را رد کردم و گفتم من ایرانی‌ام و ملیتم را با هیچ‌چیز عوض نمی‌کنم. در یونان، ژنو، ایتالیا و ... با همکاری صلیب سرخ و سفارت ایران نهال کاشتم و مورد تقدیر قرار گرفتم.
او که دوست دارد با ورزش و فعالیت‌های فرهنگی، پیام صلح و دوستی مردم ایران را به جهان برساند، ادامه می‌دهد: بعد از پایان این سفرها، ویروس کرونا در دنیا شیوع یافت. آن زمان با توافق وزارت بهداشت قرار شد من کل کشور را با هزینه شخصی رکاب بزنم و در بیمارستان‌ها به کادر درمان کشور گل اهدا کنم، اگرچه در این مسیر دچار بی‌مهری‌هایی هم شدم اما سعی می‌کنم آن‌ها را از یاد ببرم چون هدفم این بد که فرزندان ایران را با ورزش و سلامتی آشنا کنم تا زندگی سالمی داشته باشند.
عزیززاده درباره علت انتخاب دوچرخه به‌عنوان وسیله سفرهایش توضیح می‌دهد: دوچرخه وسیله سبز و فاقد هرگونه آلودگی است، ضمن اینکه می‌تواند نشاط و سلامتی را به همراه داشته باشد. افرادی که از رکاب زدن خودداری می‌کنند ناخواسته برای محیط‌زیست و آیندگان مشکلاتی به وجود می‌آورند، درحالی‌که دوچرخه‌سواری می‌تواند جلوی مصرف سوخت را بگیرد و به حفظ محیط‌زیست و سلامت انسان‌ها کمک کند.
سفرهای این جهانگرد ایرانی البته بدون هزینه و دردسر هم نبوده است، او دراین‌باره نیز می‌گوید: ایران باید همیشه سربلند بماند، به همین خاطر است که من با هزینه شخصی خودم سفر می‌کنم، حتی گاهی وام گرفته‌ام و یا خانه‌ام را فروختم تا بتوانم هزینه‌های سفرم را تأمین کنم و حتی یارانه‌ام به خاطر سفرهای خارجی قطع شد. در مسیر سفرهایم گاهی لباس و کفش‌هایم پاره می‌شود اما همیشه سعی می‌کنم به بهترین شکل به دیدار مردم بروم و باعث شادی و امید آن‌ها باشم. همه این‌ها نه‌تنها باعث نشده دست از هدفم بردارم، بلکه قصد دارم فعالیتم را ادامه دهم و گروه‌های دوچرخه‌سواری در شهرهای مختلف تشکیل دهم تا بتوانیم به سهم خودمان از آلودگی هوا جلوگیری و به محیط‌زیستمان کمک کنیم.
محیط‌زیست برای نسل جدید غریب است
او که معتقد است محیط‌زیست برای نسل جدید غریب است، چون از دوران کودکی به آن‌ها آموزش‌های صحیح داده نشده، تأکید می‌کند: باید جوانان با قوانین حفاظت از محیط‌زیست آشنا باشند. این دوره از سفرهای جهانگردی کرامت عزیززاده از 6 مهرماه با توافق سازمان حفاظت از محیط‌زیست و میراث فرهنگی از شهر آستارا با شعار محیط‌زیست و زندگی سالم و حمایت از کودکان آغاز شده و او قصد دارد در هر شهر، نهالی هم بکارد. وی تصریح می‌کند: مقصد بعدیم از اصفهان به شیراز و بعدازآن جنوب کشور است تا پس‌ازآن به کشور قطر، محل برگزاری مسابقات جام جهانی فوتبال بروم و به‌عنوان نماینده سازمان میراث فرهنگی، محیط‌زیست کشور و شهرداری تهران به کمک فوتبالیست‌های تیم ملی در قطر هم نهال بکاریم. امیدوارم حضور من در کنار بازیکنان تیم ملی فوتبال کشور باعث انگیزه شود و موفقیت‌های بزرگی رقم بزنیم.

با دیدن زاینده‌رود خشک دلم می‌گیرد

از او درباره سفرش به اصفهان و حال محیط‌زیست این شهر می‌پرسم و می‌گوید: سال 86 که با دوچرخه به اصفهان سفر کرده بودم، کنار رودخانه زاینده‌رود رفتم و به‌قدری اندازه آب رودخانه زیاد بود که ترسیدم نکند آب مرا با خود ببرد! اما حالا که رودخانه زاینده‌رود را این‌طور خشک می‌بینم دلم می‌گیرد. ما برای بقای خودمان و شهرهایمان به آب نیاز داریم و باید برای معضل آب در کشور فکر اساسی بکنیم.
مشکلات زیست‌محیطی اما به کمبود آب ختم نمی‌شود و این جهانگرد دنیا دیده معتقد است مشکلات زیست‌محیطی در همه شهرهای کشور زیاد و چشمگیر است، درحالی‌که حتی برخی از مسئولان محیط‌زیست به‌راحتی از مشکلات می‌گذرند و اگر در تصمیم‌گیری‌های مسئولان و فرهنگ‌سازی مردم تحولی اتفاق نیفتد مشکلات زیست‌محیطی تا ابد گریبان گیر ما خواهد بود.
بعد از دیدن 70 کشور دنیا، این جهانگرد ایرانی دوست دارد به آمازون هم سفر کند اما شرایط این سفر هنوز برایش مهیا نشده است. او همچنین دوست دارد زندگی‌نامه خودش را بنویسم و از سفرهایش مستندی تهیه کند که البته چون هزینه ساخت مستند زیاد است و باید خودش پرداخت کند هنوز نتوانسته به این آرزویش برسد، اما امیدوار است روزی به این آرزویش هم برسد.
او در سفرهایش به دور دنیا افراد زیادی را برای سفر به ایران و دیدن جاذبه‌های زیاد این سرزمین دعوت کرده و خوشحال است که توانسته پیام صلح و دوستی ایرانیان را با مردم جهان به اشتراک بگذارد.
این دوچرخه‌سوار از میهمان‌نوازی مردم ایران هم به خود می‌بالد و می‌گوید: خیلی خوشحالم که در هرکجای ایران می‌توانم با مردم ارتباط برقرار کنم. من عاشق سفر و دیدار با مردم هستم و تا نفس دارم این راه را ادامه می‌دهم.
کرامت عزیز زاده، دوچرخه‌سوار بین‌المللی و سفیر صلح و دوستی و حامی محیط‌زیست در اقدامی نمادین و با آرزوی صلح و دوستی و بهبود حال محیط‌زیست و مردم، یک نهال مقابل دفتر خبرگزاری ایسنا در اصفهان کاشت.